7e schoolweek

Maandagmiddag (4 uur om precies te zijn) kreeg ik het volgende berichtje van Svenja: “Hee meiden, ik heb net een appelcake gebakken. Hij is dus nog warm. Ook heb ik custard en vanille-ijs in huis! Dus als je tijd hebt, zou ik het leuk vinden als je mij komt vergezellen?” En nee ze spreekt geen vloeiend Nederlands, ik heb het voor het gemak even vertaald. Toen ik het berichtje las, wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk naar Hillhead rennen (of als het kon: vliegen). Maar helaas, ik had afgesproken een Spaans presentatie voor te bereiden met mijn groepje… Toen ik om half 6 (eindelijk) thuis was, bracht ik snel mijn tas naar mijn kamer, vervolgens verliet ik het appartement weer en liep naar boven. Svenja woont namelijk in het appartement boven mij. Ik bewonderde de zelfgemaakte appelcake, maar besloot rond 7 uur terug te komen om de cake daadwerkelijk te proeven. Jeanny zou ook om 7 uur komen, dus dat was net zo gezellig! Stipt om 7 uur stonden Jeanny en ik voor de deur, want we hadden ons sinds 4 uur al verheugd op deze lekkernij. We hebben er heerlijk van gesmuld. Jeanny had om 8 uur een Doric language class (oud-Schotse taal) en Svenja en ik moesten nog even studeren. Maar na de language class zouden we met z’n drieën weer bij elkaar komen om onze Halloween make-up te testen. Halloween wordt hier uitgebreid gevierd, en dat willen wij maar al te graag meemaken. Dinsdagavond hadden we teamtraining met z’n vieren. Ik had nu ongeveer een week niet meer geserveerd, en ik dacht dat de “blessure” wel over was. Want ik voelde er niks meer van. Maar toen ik ging serveren, bleek dat ik het mis had… Ik had niks meer gevoeld - omdat ik niet meer geserveerd had – niet omdat het weg was. Toen ik weer thuis was van de training, zat ik rustig in mijn kamer totdat er op mijn deur geklopt werd. Ik kreeg de vraag om even naar de keuken te komen. Ik was een beetje verbaasd, maar ik liep toch naar de keuken. Wat ik daar aantrof, had ik niet verwacht. Een huisgenootje had van een pompoen een Halloween-pompoen gemaakt. Het was echt heel tof! Helaas leefde Mister Pumpkin (de pompoen had een naam gekregen) niet lang, want Eli ging pompoen-soep van hem maken. Voor zijn dood hadden we nog wel snel een lampje in hem gezet en het licht uitgedaan, waardoor hij nog even kon “shinen”. Verder hadden Eva en ik hadden om kwart voor 9 ’s avonds afgesproken om nog naar de Lidl te gaan. We waren constant onze boodschappen aan het uitstellen. En van uitstel komt afstel – zoals jullie weten. Maar zoals jullie ook weten, moet een mens eten en drinken om in leven te blijven. Het was dus de hoogste tijd om te gaan. Na deze expeditie – want hier boodschappen doen, kan worden beschouwd als een expeditie – trakteerden we onszelf op ijs. Omdat je last minute niet zo maar iemand anders kan vinden om jouw wedstrijden te spelen, stond ik woensdag gewoon met een lach op het veld. Het lachen verging mij echter snel. In eerste instantie deed mijn rechterarm alleen pijn bij het serveren, maar omdat ik tijdens de dubbel moest serveren, werd het erger. Ook het slaan van een forehand deed nu pijn. Überhaupt het omhoog houden van mijn racket deed pijn. We verloren helaas in de supertiebreak 3e set. Het stond nu 1-1, want de andere dubbel werd door ons team gewonnen. Toen was het tijd voor de enkels… Ik besloot een poging te wagen om mijn enkel te spelen (doorzetter of gewoon dom – ik denk een combinatie). Ik had ongeveer een half uurtje langs de kant gezeten, dus mijn arm was stijf geworden. En elke slag deed daarom pijn. Ik kon niet meer bovenhands serveren, dus ik bracht de bal onderhands in het spel (en ik vroeg mij constant af wat ik eigenlijk in godsnaam aan het doen was op het veld). De eerste set verloor ik dik, maar in de tweede set stond ik 4-3 voor. Ik snapte niet hoe dat kon. Helaas, verloor ik de tweede set alsnog 6-4. Wat misschien maar beter was, anders had ik nog een volledige 3e set moeten spelen. Ondertussen had Krissie haar enkel gewonnen en Rosa had die van haar verloren. Het stond nu 2-3. Het kwam aan op Violeta. Het was een bloedstollende wedstrijd, en (gelukkig voor ons) trok Violeta aan het langste eind. Eindstand: 3 – 3. Maar omdat dit geen wedstrijd voor onze league was - maar voor de trophy (geen idee welke) - moest er een winnaar zijn. Het mannenteam – dat al begonnen was met spelen op 2 banen – kon er weer af. Want er moesten shoot-outs gespeeld worden. We moesten drie supertiebreaks spelen, en aan de hand hiervan zou een winnaar uit de bus komen. Rosa en Violeta wonnen de dubbel, en daarna verloor ik mijn enkel. Krissie moest het beslissen. Zij hield haar hoofd koel en won. Wooohooooo. We hadden gewonnen van Manchester!!!! En dit betekent dat we eind November naar Nottingham moeten om onze volgende wedstrijden te spelen! Ik hoop dat ik dan weer fit genoeg ben om te spelen. In Revolution (match teas) bestelden we pizza’s, frietjes en cocktails om deze overwinning te vieren. Ook gingen Rosa en ik op onze terugweg naar Hillhead nog langs de McDonald’s om een McFlurry te halen. We waren gedwongen om naar huis te lopen – omdat we geen exact change hadden voor de bus – dus we moesten het iets aangenamer voor onszelf maken. Donderdag moesten Violeta en ik om 5 uur op Westburn Park zijn, om onze rol als hitter te vervullen. Het was een groep van 11 kinderen met 1 hoofdtrainer en 1 assistent trainer. Het tennisgedeelte duurde anderhalf uur. Violeta en ik wisselden steeds met spelen. Wanneer we zelf niet aan het tennissen waren, was het de bedoeling dat we rondliepen en de kinderen tips gaven om hun spel te verbeteren. Op het begin voelde het een beetje vreemd, want zo geweldig ben ik zelf ook niet en daarnaast is het best lastig om de technische tennistermen in het Engels uit te leggen. Na het tennissen kregen de kinderen ook nog een halfuur oefeningen van een fysiotherapeut. Hier moesten wij ook bij helpen. Het was een leuke en leerzame ervaring! Daarnaast was het ook eye-opening. Ondanks dat de meeste kinderen gemotiveerd waren, blijven het kinderen. Dus ze nemen niet alles even serieus en soms rennen ze rond als dieren of hebben ze geen zin meer. We konden merken dat zij niet zien hoe ‘gezegend’ ze zijn met deze trainingen en faciliteiten. En toen bedacht ik me dat ik dit zelf vroeger ook niet zo zag. Ik heb zelf vroeger ook altijd veel goede tennis- en conditietrainingen gehad (dus bedankt pap en mam). Donderdagavond was het plan om naar een Halloween feestje gaan. Maar Svenja had net het nieuws gekregen dat een goede vriendin van haar een auto-ongeluk had gehad en op de intensive care ligt. Na zulk nieuws ben je (logischerwijs) niet meer in een party-mood - en wij wilden haar niet alleen thuis laten - dus hebben we met z’n allen een film gekeken. Voor vandaag heb ik niet zo veel plannen. Ik ben optimaal aan het genieten van een lazy Friday. Van 5-7 heb ik nog tennistraining en ik moet mijn spullen pakken voor morgen. Ik ga morgenvroeg (lees: 6 uur) naar Isle of Skye en dan ben ik zondagavond weer terug. Ik heb er zin in!!!