5 en 6 november

Ik werd wakker en pakte mijn telefoon om te kijken hoelaat het was. Vele Facebook berichtjes, Whatsappjes, spraakberichten en telefoontjes waren al binnengestroomd. Waarom? Het was tenslotte mijn 21e verjaardag!!! Wat gaat de tijd toch snel. Vroeger wilde ik zo snel mogelijk "oud" zijn, toen keek ik vol bewondering naar tieners en studenten. En nu ik dan 'eindelijk' zo "oud" ben, dan wens ik soms dat de tijd wat minder snel gaat. Om te kunnen genieten van het hier en nu. Want - voor mijn gevoel - ben ik voordat ik het weet 25. En als je 25 afrondt, dan ben je dus eigenlijk 30. En als je 30 bent, dan heb je een baan, een huis, kinderen, een man/vrouw (als je geluk hebt temminste). En daar wil ik nog even niet aan denken! Er kwam ook een berichtje van papa binnen. Hij had goed en slecht nieuws. Het goede nieuws was: gefeliciteerd met je verjaardag. Het slechte nieuws was: we hebben de vlucht gemist. De vlucht gemist?!!! Eerst dacht ik nog dat het een grapje was, maar na een tijdje begreep ik dat het echt zo was. Gemengde gevoelens gingen door mij heen. Teleurstelling: want ondanks dat ik zo veel leuke dingen doe en nauwelijks tijd heb om iets/iemand te missen, doe je dat (onbewust) wel. En natuurlijk had ik mij heel erg verheugd op hun komst. Onbegrip: hoe kan je een vlucht missen? Angst: is het nog wel mogelijk dat ze komen? Medelijden: ze waren voor niks zo vroeg opgestaan, en daarbij is het een verspilling van veel tijd en geld. Blijdschap: toen ik hoorde dat ze een vlucht in de middag konden nemen. Aangezien ik niet veel aan school gedaan had afgelopen week, heb ik mijn ochtend in de studyroom doorgebracht. Gelukkig was Eva er ook. Dat maakte het nog enigszins "leuk" om er te zitten op mijn verjaardag. Ik had met Ciel en Wim om 13.15 afgesproken bij de Costa in Union Square. Zodat we gezamenlijk naar het busstation konden lopen en vanaf daar de bus konden nemen naae naar de Glen Garioch whisky distillery. De bus kwam op tijd (en wij waren gelukkig ook op tijd), dus alles leek voorspoedig te gaan. Maar schijn bedriegt. Na een tijdje stonden we praktisch stil vanwege wegwerkzaamheden. Ik kreeg het er (een beetje) benauwd van: het zal toch niet waar zijn dat alles mis gaat op mijn verjaardag... Ondanks een vertraging van een half uur, waren we precies op tijd voor onze tour. We hadden een andere gids als de gids die ik de eerste keer had gehad. Dat was leuk, want zij legde de nadruk net weer op andere informatie. Zo leerde ik toch weer wat nieuws! En het allerleukste was natuurlijk om de whisky (weer) te proeven. Toen we weer terug waren in Aberdeen, was de rest van de familie inmiddels ook gearriveerd. Nu kon het feest echt beginnen! We liepen naar hun appartement om ze te verwelkomen - onderweg kwamen we papa al tegen. Binnen in het appartement zag ik ook Pep en mama weer - toen moest ik toch even een paar traantjes wegpinken. We hadden een whisky cake en kleine flesjes whisky meegenomen, zodat ze de whisky tour niet geheel gemist hadden. En zodat ze "hun verdriet" over de gemiste vlucht weg konden drinken. Toen was het tijd voor mijn cadeautjes! Het mooiste cadeau was een fotoboek. Mama had een heel lief en heel mooi fotoboek gemaakt met foto's van mijn 1e tot 22e levensjaar. Eigenlijk was het plan om naar het vuurwerk te gaan kijken (want het was Guy Fawkes Night), maar het was afgelast vanwege de slechte weersvoorspelling. Dus gingen we maar meteen uiteten. We gingen met z'n zessen naar The Old Schoolhouse. We bestelden verschillende plates to share en een biertje. Toen we zover waren om (nog) meer eten te bestellen, was de keuken al gesloten. Het kon de pret niet bederven. Dan nog maar een drankje! De volgende dag hadden we om half 11 bij The Bobbin afgesproken voor een Schots ontbijt. Ik was iets te laat, maar zonder vervelende consequenties (gelukkig). Ondanks het feit dat de croissants, de toast en de koffiemokken op waren, was het een feestmaal om mijn tweede dag als 21 jarige mee te beginnen. Daarna maakten we een wandeling langs de Aberdeen sports village, de tennisbanen, de universiteitsgebouwen, de bibliotheek en Hillhead Halls. Al met al hadden we toch al best veel gelopen en namen we vanaf Hillhead de bus terug naar het centrum. Daar besloten we te shoppen bij M&S en om in een pub een drankje te doen. Normaal ben ik altijd in om te shoppen - cause shopping is always a good idea. En ook ben ik van een alcoholische versnapering niet vies - maar ik had de hele week al veel alcohol gedronken en ik moest nog wat voor school doen. Dus ik nam de bus weer terug naar Hillhead. Niet zo gezellig, maar wel noodzakelijk. Maar al snel voegde ik mij weer bij het gezelschap in The Illicit Still. Om half 8 hadden we gereserveerd in Jamie's Italian. Wij waanden ons in Italië, terwijl we gewoon in Aberdeen waren. Maar het Italiaanse eten vloog ons om de oren en ook de Chianti (you should know this) vloeide rijkelijk. Starters, primi's, secondi's - alles was even lekker. En ondanks het vele eten, bestelde ik ook nog een dessert. Want als je mij goed kent, weet je dat dessert my favorite is. Daar is altijd een plekje voor! Na Jamie's was het nog steeds niet uit met de pret! We doken Brewdog in (een pub). Maar zoals iedereen weet, is er een tijd van komen. Maar ook een tijd van gaan. En daarmee is mijn verjaardagsweekend alweer voorbij...