Laatste week

En toen braken echt de laatste dagen in Aberdeen aan.. Maandag werden we met z'n viertjes wakker na onze sleepover. Iedereen had prinsheerlijk geslapen in de keuken. Want: if you want to have breakfast in bed, sleep in the kitchen. We spraken af om later op de dag een wandling naar het strand te maken. Na deze mooie wandeling en een frisse duik (zonder de frisse duik dan...) werd het afscheid van Jeanny werkelijk: we gingen van een viertal naar een drietal. A sad story. Maar zoals onze Marco zo mooi zingt: afscheid nemen bestaat niet. En deze man heeft gelijk: het was geen afscheid, maar een weerzien. We zullen elkaar namelijk in Londen weer zien (love de woordspeling). Dinsdag gingen Eef en ik de stad om te shoppen. Misschien kochten we cadeaus voor onszelf, maar misschien wel voor jou... Only time will tell. 's Avonds ging ik afscheid nemen van de tennismeiden. Het afscheid stond gelijk aan: wijn, pizza van Domino's (wel 2 uur op moeten wachten...), drankjes in Jam Jar en dansjes in Underground. Ik denk dat uit deze beschrijving wel blijkt dat het een geslaagd afscheid was. Woensdag gingen Eef en ik de stad in voor een high tea in The Cup. Nu weten we waarom het zo'n hype is (bedankt voor de woordkeuze tante). We kwamen Liah daar ook tegen - een lief meisje van Spaans les - die heel verdrietig was over het feit dat we niet terug zouden komen naar Aberdeen na de kerstvakantie. Wat voelden we ons geliefd. Ondanks de grote voorraad maaltijden in de diepvries haalden we soep met stokbrood als avondeten. Want soms heb je daar gewoon zin in. In de avond keken we een filmpje. Maar het hoogtepunt van de avond waren de filmpjes van Streetlab. Om die gasten kunnen we altijd lachen. Donderdag was minder om te lachen. We hadden besloten een pakketje naar huis te sturen. Want op de een of andere manier heb je opeens toch wel veel spullen na 4 maanden. Hoe dat komt? Dat is voor ons ook een raadsel. Maar een pakketje: zo gepiept denk je... En dat dachten wij ook. Maar het kostte ons van 10.15 - 14.15. Vooral de weg naar het postkantoor was zeer succesvol: 2 meisjes en 2 pakketen van 10 kilo. Zie je het voor je? Ja? Nou, zo was het ook ongeveer. In de avond hielp ik voor de laatste keer bij de tennis. Op onze weg naar de tennisbaan hoorden we opeens: Sabien and Violeta I have Christmas presents. See you at Westburn. Wat een schatje is Benji toch. Bij het cadeautje zat ook een lief kaartje. Het kwam erop neer dat hij het erg waardeerde dat ik hem hielp om beter te worden - how adorable. Tijdens de presentatie van de fysio waren Andrew en Sam aan het smoezen. En ze keken steeds de kant op van Violeta en mij. Maar waarom? De aap kwam snel uit de mouw: een discussie of Spaans of Nederlands was. Die vraag heb ik hier al vaker gehad. Na de traning snelwandelde ik naar de stad. Want ik had afgesproken om uiteten te gaan met mijn huisgenootjes. We hadden het erg naar ons zin. Misschien te veel. Want op het moment dat we een toetje wilden bestellen, was de keuken helaas al gesloten. Maar we lieten onze plannen niet varen en gingen naar een ander restaurant/bar/pub. Daar was de keuken nog wel open. En zo belandde ik, zoals de eerste avond, in The Archibald Simpson. Alsof de cirkel rond gemaakt moest worden (erg filosofisch, ik weet het). Vrijdagochtend was vooral erg stressvol, maar om 12 uur zaten we dan echt in de bus richting Edinburgh. The End of my Aberdeen adventure. Or as I would like to say: my Aberdream... Maar het was nog niet het einde van mijn UK adventure. Nog 2 nachtjes Edinburgh en nog 3 nachtjes Londen voordat ik naar huis ga...